ขอโทษครับกูอ่อนแอไม่เป็น

ข้อมูลเบื้องต้น

"กริ๊ดดดด ช่วยด้วย จินยองอย่าทำอะไรฉันเลยนะ" อะไร ใครทำอะไรเธอสตอร์เบอร์รี่ที่สุด

"นี่..." โอ๊ย เจ็บ

"จินยองนายทำอะไรพีท ห๊ะ!!" เจ็บนะโว๊ยผลักมาได้แม่ง

"ฉันทำอะไรฉันยังไม่ได้ทำอะไรยัยพีทเลย" ผมตอบกลับไปด้วยความโมโห

"แล้วนี่อะไรนายไม่ทำแล้วพีทจะลงไปนอนกับพื้นได้ไง" เจบีพูดจบก็ลงไปพยุงยัยพีท

"มันง่วงมั้ง" ผมตอบกลับไปอยากกวนมันไม่ฟังกูเลยกูเป็นแฟนมึงนะเจบี

"จินยองพูดไม่เพราะเลยขอโทษพีทเดี๋ยวนี้" เหอะใครเป็นแฟนมึงกันแน่วะคิดมาถึงตรงนี้ก็อยากจะร้องไห้แต่น้ำตามันไม่ไหลผมไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนั้น

"กูไม่ขอโทษ" ผมขึ้นกูมึงกับมันมันน่าจะรู้ตัวนะว่าผมโกรธมาก

"จินย..."

"เราเลิกกันนะเจบี" ผมรู้ว่ามันจะพูดอะไรมันจะให้ผมขอโทษพีทโทดทีวะกูไม่ทำ

"ทำไมจินยอง" มันพูดแล้วปล่อยยัยพีทแล้วเดินเข้ามาหาผม

"มึงไม่ฟังอะไรเลยกูไม่ได้ทำยัยพีท" ผมพูดพร้อมจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่อง

"โอ๊ย พีทเจ็บ ฮืออออ เจบีช่วยพีทด้วย" ยัยพีทล้มไปกองที่พื้นทำเหมือนจะเป็นจะตายทั้งที่เมื่อกี้มันยังยืนได้อยู่เลย

"พีทเป็นไงบ้างไหนขอเจบีดูหน่อย" มันรีบเดินเข้าไปดูยัยพีทที่ตอนนี้ยิ้มเยาะผมอยู่แต่ไอ้บ้าบีมันไม่เห็น

"เจ็บมากเลยเจบี ฮือออ จินยองไม่น่าตบพีทเลย"
อะไรนะกูไม่ได้ทำนังอสรพิษเจบีหันมามองผม
เพื่อขอคำตอบ

"เออ กูทำกูตบพีทพอใจมึงยัง" ผมตอบกลับไปด้วนความโมโหแล้วรีบเดินกลับบ้านทันที

งงกันใช่ไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้นผมจะเล่าให้ฟัง



15นาทีก่อนหน้า


"เจบีต้องเป็นของฉัน" หืม ยัยนี่พูดบ้าอะไร

"เธอว่าไงนะ" ผมถามกลับไปเพราะคิดว่าตัวเองคงได้ยินผิดแน่ๆ

"เจ บี ต้อง เป็น ของ ฉัน" เธอที่ชื่อพีทตอบกลับมาชัดถ่อยชัดคำเพื่อย่ำให้ผมรู้ ทำไมผมรู้ชื่อเธอนะหรอก็เพราะว่าเธอเป็นลูกเพื่อนของพ่อแม่เจบีและตอนนี้ยัยพีทก็เข้ามาอยู่ในบ้านเจบีในสถานะแขกของบ้านเพราะพ่อแม่ยัยพีทต้องบินไปต่างประเทศทำให้ยัยพีทไม่มีคนอยู่ด้วยจนพ่อแม่ยัยพีทต้องฝากยัยพีทไว้กับพ่อแม่เจบีที่ตอนนี้ออกไปข้างนอกกันหมด กลับเข้าเรื่องดีกว่าครับ

"เธอเล่นตลกอยู่หรอพีท" ผมถามกลับไปพยายามไม่ให้ตัวเองโว๊ยวายใส่ผู้หญิงตรงหน้าถ้าไม่ติดว่าเป็นแขกของบ้านเจบีและเป็นผู้หญิงผมเข้าไปต่อยหน้าแล้วผมก็ผู้ชายถึงจะรักชายด้วยกันเองแต่ผมก็ยังสุภาพพอที่จะไม่ทำร้ายเธอ


"เรามาดูกันไหมว่าเจบีจะเลือกใคร" ยัยพีทพูดแล้วยิ้มนิดๆ แล้วก็...

"กริ๊ดดดด ช่วยด้วย จินยองอย่าทำอะไรฉันเลยนะ"



แล้วก็อย่างที่เห็นผมโดนใส่ร้ายทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยมันน่าเจ็บใจที่สุด

ผมกับเจบีคบกันมา3ปีแล้วบ้านเราอยู่ติดกันเจบีอยู่ก่อนผมผมเพิ่งย้ายมาเมื่อ5ปีก่อนเรา2คนรู้จักกันเพราะบ้านติดกันเจบีเป็นคนอารมณ์ดีชอบแกล้งผมรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รักกันแล้วคบกันเป็นแฟนแต่ช่างเถอะอย่าพูดถึงมันเลยครับอารมณ์เสีย


วันต่อมา

"จินยองงงงงงง" ใครวะแม่งมากวนแต่เช้าไม่ตื่นโว๊ยจะนอนต่อ เอาหมอนอุดหูเลย

"กริ๊งงงงงงงงงง" โธ่เว้ย ใครวะ

"ใครวะคนจะหลับจะนอน" ผมกดรับสายทั้งที่ยังไม่ได้ดูเบอร์

"จินยองออกมาเปิดมาประตูให้เจบีหน่อย" โทรมาทำบ้าไรวะแม่ง

"ไม่!!" ผมกดตัดสายพร้อมปิดเครื่องแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัวแล้วเดินลงไปหาอะไรกิน

โอ๊ะ

"เจบีนายเข้ามาได้ไงห๊ะ!!!" ผมตกใจมากกินข้าวเสร็จกำลังจะไปล้างจานก็เห็นเจบียืนอยู่

"ปืนหน้าต่างเข้ามา" โอ๊ยคนบ้าอะไรตอบหน้าตายสุดๆ

"ออกไปเลยเจบี" ผมบอกพร้อมชี้ไปทางประตูเจบีมองตามแล้วหันหน้ากลับมาหาผม

"ไม่ไปหิวอ่ะจินยองมีอะไรกินบ้าง" ยังไม่ได้ตอบอะไรเจบีก็เดินไปหาอะไรกินผมได้แต่ยืนมองเพราะรู้ว่าห้ามไปเจบีก็ไม่ฟัง ยืนมองสักพักผมก็เลยเดินมานั่งในห้องรับแขก


เวลาผ่านไปสักพักเจบีก็เดินออกมาจากครัว

"อิ่มจังงงง" เจบีเดินมานั่งข้างผมพร้อมเอาหัวมาซบไหล่

"ลุกออกไปเจบี" ผมมองหน้าเจบีเพื่อให้มันรู้ว่าผมให้ลุกไป

"ไม่ลุก" ผมกำลังจะลุกหนีก็โดนเจบีรวบเอวมากอดไว้

"ไปหายัยพีทไป๊" ผมตะคอกไปด้วยความโมโหยิ่งคิดถึงเรื่องนั้นยิ่งแค้น

"จะไปหาพีททำไมเจบีคิดถึงแฟนก็ต้องอยู่กับแฟนสิ" เจบีพูดแล้วเอาหน้ามาถูซอกคอผม

"เราเลิกกันแล้วนะ" ผมหันหน้าหนีเจบีไม่อยากมองหน้า

"ใครเลิกกับใครครับคุณจินยองที่รักผมจำได้ว่าผมยังไม่ได้ตอบตกลงจะเลิกกับคุณนะครับที่รัก"
เจบีจับหน้าผมหันไปมองพร้อมพูด

"แต่ฉันจะเลิก" ผมพยายามจะสะบัดตัวออกจากเจบีแต่ก็ไม่สำเร็จ

"ไม่เลิก"

"เลิก"

"ไม่เลิก"

"เลิกๆๆๆๆๆ" ผมพูดพร้อมทุบออกเจบีซึ่งมันไม่ขัดขืนเลยแม้แต่นิดเดียว

"อย่าเลิกกับบีเลยนะจินยอง" เจบีมองหน้าผมอ้อนๆ ใกล้แล้วผมจะใจอ่อนแล้ว แพ้สายตาอ้อนๆของเจบีทุกที

"แต่นายปกป้องคนอื่นต่อหน้าฉัน!!!"

"บีรู้เรื่องทุกอย่างแล้วบีขอโทษที่ไม่ฟังจินยองนะ" เจบีพูดพร้อมคุกเข่ากอดเอวผมไว้

"รู้เรื่องได้ไง" ผมถามด้วยความสงสัยจะว่ายัยพีทบอกเจบีก็คงไม่ใช่

"นี่ไง" เจบีพูดพร้อมเอาโทรศัพท์ให้ผมดูมันเป็นภาพจากกล้องวงจรปิดมันบันทึกทุกอย่างแค่ไม่มีเสียงแต่แค่นี้ก็พอแล้วเพราะมันชัดเจนว่าผมไม่ได้ทำอะไรยัยพีท

"ถ้าไม่มีภาพพวกนี้นายก็คงไม่เชื่อฉัน" ผมพูดแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้เจบี

"เชื่อสิถึงไม่มีภาพพวกนี้ฉันก็เชื่อนายแค่ตอนนั้นฉันตกใจขอโทษ ขอโทษจริงๆนะจินยองให้อภัยบีนะ" เจบีพูดพร้อมลุกมากอดผมไว้

"แล้วยัยพี..."

"บีไล่ไปแล้ว" เจบีรีบพูดทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ

"อึดอัดเลิกกอดซักที" พยายามสะบัดตัวออกจากออมกอดนั้นแต่ก็ไม่สำเร็จคนหรือปลาหมึกวะเนี่ย

"คิดถึงยกโทษให้บีนะที่รัก" ฟอดดดดด เจบีพูดจบก็ขโมยหอมแก้มผม

"เจบีเดี๋ยวเหอะ" ตอนนี้เขิน เขินมากโอ๊ยไอ้บ้าหัวใจทำงานหนักอีกแล้วเต้นแรงมาก

"ถ้าไม่ยกโทษให้บีจะหอมจนกว่าจะยกโทษให้" พูดจบก็ทำท่าจะหอมจริงๆจนผมต้องห้ามไว้

"ยกให้แล้วยกโทษให้แล้วพอใจยัง"พูดแล้วก็ก้มหน้ามองเท้าตัวเอง

"ดีมาก" อืออออ ไอ้บ้าาาาา ^////^ จูบครับมันจูบผมมมมม รู้สึกดีมาก เอ้ย ไม่ใช่ ไม่ใช่นะครับทุกคน (ไม่ทันแล้วจินยองงง คิคิ :ไรท์)




_______________________________________
เป็นฟิคตอนเดียวจบ ไรท์อยากแต่ง 55555
1เม้น1กำลังใจให้ไรท์หน่อยนะอย่าเป็นนักอ่านเงาเลยขอร้องงงง ดีไม่ดียังไงบอกได้นะอาจมีคำผิดเยอะต้องขอโทษด้วย ฟิคเรื่องนี้เกิดจากการฟังเพลง https://youtu.be/t4Z7yJlIZEw (ถ้ากดลิ้งค์ไม่ได้มันคือเพลงความเจ็บไม่มีเสียง ของขนมจีนค่ะ) ลองไปฟังกันนะเนื้อเรื่องอาจไม่ตรงกับเพลงมากเพราะถ้าตรงกับเพลงมันจะตัองโหดกว่านี้แน่นอน ไรท์จะแต่งฟิคตอนเดียวอีกถ้าฟังเพลงแล้วเกิดอยากแต่ง ไปพูดคุยกับไรท์ได้ที่ทวิต @GOT7BM1 แนะนำเพลงให้ไรท์ฟังได้นะเผื่อจะอยากแต่งเกี่ยวกับเพลงนั้น สุดท้ายขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านฟิคกากๆของไรท์ขอบคุณค่ะ